وبلاگ یه پسر خوشتیپ به نام کمیل

یادم باشد، عاشق کسی شوم که شعر را بلد باشد...

کسی که بفهمد وقتی ستاره را به چشمهایش، زمین را به آغوشش و بهار را به بودنش تشبیه میکنم،

یعنی...،

              دیوانه!

                              "دوستت دارم"

ریسمان پاره را میتوان دوباره گره زد...

دوباره دوام می آورد...

اما، هر چه باشد ریسمان پاره ای است...

شاید ما دوباره همدیگر را دیدار کنیم...

اما، در آنجا که ترکم کردی، هرگز دوباره مرا نخواهی یافت...

"برتولت برشت"

اشتباه از من بود...

از کسی انتظار داشتم سکوتم را بفهمد که حتی فریادم را نفهمید...

عشق تو شوخی زیبایی بود که خداوند با قلب من کرد...

زیبا بود...

اما، شوخی بود...

حالا...

تو، بی تقصیری...!

خدای تو هم بی تقصیر است...!

من تاوان اشتباه خودم را پس میدهم...

تمام این تنهایی...

تاوان جدی گرفتن آن شوخی بود...

کودکی ده ساله که دست چپش در یک حادثه رانندگی از بازو قطع شده بود،برای تعلیم فنون رزمی ورزش جودو به یک استاد سپرده شد.

پدر کودک اصرار داشت از فرزندش یک قهرمان جودو بسازد! استاد کمی فکر کرد و پذیرفت و به پدر کودک قول داد که یک سال بعد میتواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاه ها ببیند!

در طول شش ماه، استاد فقط روی بدنسازی کودک کار کرد و در عرض این شش ماه حتی یک فن جودو هم به او یاد نداد. بعد از شش ماه خبر رسید که یک ماه بعد، مسابقات محلی در شهر برگزار میشود. استاد به کودک ده ساله فقط یک فن آموزش داد و کودک توانست در میان تعجب همگان، با آن تک فن، همه حریفان خود را شکست دهد!

سه ماه بعد، کودک توانست در مسابقات بین باشگاه ها نیز با استفاده از همان تک فن برنده شود و سال بعد نیز در مسابقات کشوری، موفق شد تمام حریفان را زمین بزند و به عنوان قهرمان کشوری برگزیده شود.

وقتی مسابقات به پایان رسید، در راه بازگشت به منزل، کودک از استادش راز پیروزی خود را پرسید. استاد گفت:((دلیل پیروزی تو این بود که اولا به همان یک فن به خوبی مسلط بودی، دوما تنها امیدت همان یک فن بود و سوم اینکه تنها راه شناخته شده برای مقابله با این فن، گرفتن دست چپ تو بود، که تو چنین دستی نداشتی.))

نتیجه: راز موفقیت در زندگی، صرفا داشتن امکانات نیست! مهم این است که از نداشته هایت به عنوان انگیزه حرکت به سوی هدف هایت استفاده کنی!!

(برگرفته از کتاب "تو، تویی؟!"، مترجم و گردآورنده: امررضا آرمیون)

آخرین نامه ارنستو چگوآرا به معشوقه اش:

لایق تو کسی نیست جز آن کسی که،

تو را انتخاب کند، نه امتحان...

تو را نگاه کند، نه اینکه ببیند...

تو را حس کند، نه اینکه لمست کند...

تورا بیاراید، نه اینکه بیازارد...

تو را دوست بدارد و بدارد و بدارد...

ساده زندگی کن، اما ساده عبور نکن از دنیایی که تنها یکبار تجربه اش میکنی...

ساده بازگرد اما هرگز برنگرد به دنیای کسی که به زخم زدنت عادت کرده....

حتی اگر شاهرگ حیاتت را در دستانش یافتی...

وبه یاد داشته یاش که هیچکس ارزش شکسته شدن ارزش هایت را ندارد...

گاهی خودت رازندگی کن...

من میروم، تو میمانی با دنیایی از خاطره...

راستی آن روز که دلداده تو شدم یادت هست؟

از آن به بعدش را پاک کن...

همیشه میشه تموم کرد، بعضی اوقات دیگه نمیشه دوباره شروع کرد...

از یه جایی به بعد، دیگه بزرگ نمیشیم، بلکه پیر میشیم...

از یه جایی به بعد، دیگه خسته نمیشیم، بلکه میبریم...

از یه جایی به بعد، دیگه تکراری نیستیم، بلکه زیادی هستیم...

پس "مواظب همدیگه باشیم"

مینویسم...

میدانم که نمیدانی برای تو مینویسم...

میدانم که شاید نخوانی...

آررو میکنم روزی بخوانی و بدانی 

"نفسم میگیرد، در هوایی که نفسهای تو نیست..."